جنگ جهانی سوم شروع شد؟

به گزارش ایسنا، رسانه های آمریکایی در گزارشی نوشتند که با ورود جنگ اوکراین به سومین سال خود، آتش درگیری ها در چند جبهه در غرب آسیا و گسترش تنش در شرق آسیا، درگیری هایی که پیش از این بی ارتباط به یکدیگر تلقی می شد. توسعه یافته اند. به گونه ای که شروع جنگ جهانی سوم را ممکن می سازد.

در این میان، اتحادی بین ایران، روسیه، چین و کره شمالی شکل گرفت که نوعی «واکنش تدافعی» به «سیاست افراطی» آمریکا در قبال چین و روسیه و نتیجه نادیده گرفتن وابستگی متقابل دو کشور بزرگ بود. تعارضات در جهان بر شدت رقابت در نظام بین الملل افزوده و آن را پراکنده کرده است.

در گزارشی که در این باره توسط وال استریت ژورنال منتشر شد، آمده است که سرگئی لاوروف، وزیر امور خارجه روسیه پس از سقوط دولت بشار اسد در سوریه، در کنفرانسی در دوحه گفت که غرب افول هژمونی آمریکا را درک کرده است. جهان آزاد عقب افتاده است و نخواهد آمد. تضاد بین این دو جهان، یکی رو به زوال و دیگری در حال ظهور، خالی از تعارض است.

بر اساس این گزارش، در حالی که رهبران جهان ممکن است تلاش‌های لاوروف برای کم‌اهمیت جلوه دادن عقب‌نشینی ژئوپلیتیک مسکو در جنگ سوریه را رد کنند، آنها تا حد زیادی با دیدگاه او موافق هستند که جهان به طور فزاینده‌ای در حال قطبی شدن است. اشاره لاوروف به محور روسیه، چین، ایران و کره شمالی با استفاده از اصطلاح اورولی «جهان آزاد» بود.

یان لیپاوسکی، وزیر امور خارجه چک در این باره می گوید: عصر کنونی، دوران تقابل جهانی است. خشونتی که اکنون در جهان رخ می دهد ثابت می کند که ما دیگر درگیری های جداگانه ای نداریم که بتوان به طور جداگانه با آنها برخورد کرد. تلاش های هماهنگ برای از بین بردن نظم بین المللی وجود دارد و ما باید هر کاری که می توانیم برای جلوگیری از این امر انجام دهیم.

وی افزود: حضور سربازان کره شمالی در روسیه برای نبرد در اوکراین چنین ارتباطی را آشکار کرد.

وال استریت ژورنال در گزارشی به روابط چین و روسیه با ایران در دهه گذشته پرداخت و نوشت: یک دهه پیش روسیه و چین با آمریکا و متحدان غربی برای مهار ایران و کره شمالی و حمایت از قطعنامه وین همکاری می کردند. کشورهای عضو شورای امنیت سازمان در سال 2015 به برنامه هسته ای ایران و در سال 2017 به قطعنامه ای برای اعمال تحریم ها علیه کره شمالی رای دادند. اگرچه از آن زمان تاکنون، این چهار کشور از طریق درگیری های جداگانه خود با غرب به یکدیگر نزدیکتر شده اند.

روابط نزدیک ایران، چین، کره شمالی و روسیه

در ادامه این مقاله با اشاره به اینکه سال 2014 نقطه عطفی برای نزدیک شدن این چهار کشور بود، تحولاتی مانند تحریم های غرب علیه روسیه پس از اولین حمله روسیه به اوکراین، ایران و حمایت و کمک روسیه از دولت بشار اسد بود. . جنگ اوکراین، کمک نظامی کره شمالی، چین و ایران به مسکو و طرح تهران و مسکو برای یک توافقنامه مشارکت راهبردی جامع از فروپاشی آن جلوگیری شده است. اعضای این محور به منظور غلبه بر کاستی ها در توانمندی های استراتژیک یکدیگر، فناوری های نظامی پیچیده ای را مبادله کردند. این اقدامات هر یک از این کشورها را به خطرناک ترین رقیب در همسایگی خود تبدیل کرد.

وانگ هواائو، رئیس مرکز تحقیقات چین و جهانی شدن در پکن و مشاور سابق دولت چین در این زمینه می گوید: رقابت بین قدرت های بزرگ سرعت گرفته و به تدریج بخش های مختلف چین را از هم جدا خواهد کرد. جهان و تقسیم بندی آن ممکن است در آستانه جنگ جهانی سوم باشیم. ما از یک طرف جنگ اوکراین را داریم و از طرف دیگر جنگ غزه و سوریه که یک اثر دومینویی است. واقعا باید مراقب باشیم که این دومینو ادامه پیدا نکند.

شکاف بین دموکراسی های جهان

این گزارش مدعی است که برای روسیه، چین، کره شمالی و ایران، «نظم حقوقی جهانی صرفاً ابزاری برای سرپوش گذاشتن بر هژمونی آمریکاست: آنها معتقدند که محدود کردن نفوذ سیاسی و اقتصادی غرب و هنجارهایی که به عنوان لیبرال دموکراسی ایجاد کرده است. با توجه به کاهش سهم دموکراسی غربی در اقتصاد جهانی و جمعیت جهانی، طبیعی است.

شی جین پینگ، رئیس جمهور چین در اکتبر گذشته در دیدار با ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه در کازان، به نظم بین المللی متزلزل پس از جنگ جهانی دوم اشاره کرد و گفت: «امروز، جهان با تغییرات سریعی مواجه است که در قرن گذشته رخ نداده است.

بر اساس گزارش وال استریت ژورنال، برخی از هنجارهایی که در دوران جنگ سرد حاکم بودند، دیگر منسوخ نیستند. با نگاهی به جنگ اوکراین، شاهد نقض تمامیت ارضی یک قدرت جهانی با موشک های ارائه شده توسط قدرت دیگر هستیم. در ماه های اخیر، اوکراین چندین بار با موشک های دوربرد ATCOM آمریکا به تأسیسات نظامی در عمق روسیه حمله کرده است.

جنگ های نیابتی

رسانه‌های آمریکایی این مقاله را دنبال کردند: جیم ریش، سناتور جمهوری‌خواه آمریکا که ماه آینده ریاست کمیته روابط خارجی سنا را بر عهده خواهد داشت، معتقد است که «علی‌رغم گسترش دامنه تنش‌ها، قدرت‌های بزرگ جهان با یکدیگر مبارزه نمی‌کنند». دیگران مستقیماً یا حداقل فعلاً اینطور نیست و نمی توان تصور کرد که این وضعیت یک جنگ جهانی است.

این رسانه‌های آمریکایی با ادعای نقش ایران و روسیه در اوضاع سوریه نوشتند: سقوط دولت بشار اسد در سوریه نشان داد که جبهه‌های مختلف درگیری تا چه اندازه در کنار هم قرار گرفته‌اند. روسیه در سال 2015 با کمک نظامی به سوریه در جنگ های داخلی از فروپاشی دولت این کشور جلوگیری کرد. این بار، با وجود جنگ در اوکراین، روس‌ها برای استقرار نیروهایی که قادر به دفع حمله غافلگیرانه شورشیان سوری بودند، ضعیف تر از آن بودند. ایران و نیروهای نیابتی آن که بیش از یک سال است در کنار اسرائیل با حمایت آمریکا می جنگند، نتوانسته اند به اسد کمک کنند.

در ادامه این مقاله آمده است: در شرایط کنونی، آینده پایگاه های دریایی و نظامی روسیه در سوریه که بخشی جدایی ناپذیر از عملیات نظامی روسیه در بسیاری از کشورهای آفریقایی است، در بهترین حالت نامشخص خواهد بود.

وال استریت ژورنال خاطرنشان کرد که در یک سال گذشته، در مهمترین جبهه درگیری ها در جهان، اوکراین، مسکو علی رغم کمک های نظامی ارائه شده توسط شرکای خود، از جمله اعزام نیروهای کره شمالی به روسیه، دست بالا را داشته است. یک مقام ارشد کره شمالی می‌گوید: «در حالی که این نیروها ارتش جنگ‌زده روسیه را در جبهه اوکراین تقویت کرده‌اند، درس‌هایی که در حال حاضر از استفاده از سلاح‌های مدرن علیه تسلیحات آمریکایی می‌آموزند، گسترش یافته و در میان‌مدت، قدرت بیشتری را ایجاد می‌کنند. خطری برای کره جنوبی.»

نوری تورکل، یکی از اعضای ارشد اندیشکده مرکز هادسون، معتقد است که مهمترین جنبه جنگی که روسیه آغاز کرد، حمایت چین از آن است. چین نه تنها به اقتصاد روسیه کمک کرد، بلکه به بازسازی ارتش روسیه نیز کمک کرد، ارتشی که با حمایت چین از نظر فناوری پیشرفته تر شده است. هرچه غرب و ایالات متحده بیشتر در هرج و مرج فرو بروند، برای روسیه و چین بهتر است.

ظهور ائتلاف ضد آمریکایی

در ادامه این گزارش، وال استریت ژورنال خاطرنشان می کند که ژانگ وی وی، مدیر مرکز تحقیقات چین در دانشگاه فودان در شانگهای، اظهار داشت که پکن و مسکو به عنوان نقطه دفاعی به یکدیگر نزدیک می شوند. در پاسخ به دشمنی آمریکا

وی معتقد است: شکی نیست که این دو کشور به دلیل سیاست های افراطی آمریکا در قبال چین و روسیه به یکدیگر نزدیک شده اند. این طبیعی است. علاوه بر این، این دو کشور حمایت داخلی زیادی از روابط خوب دارند و اقتصاد آنها مکمل یکدیگر است. در ضمن مقصر کیست؟ آمریکا

این روزنامه با اشاره به اینکه می توان از همین استدلال برای توجیه رابطه ایران با این سه کشور استفاده کرد، نوشت: اندرو شیرر، مدیرکل دفتر اطلاعات ملی استرالیا می گوید مسلم است که روسیه، چین، ایران و کره شمالی دارای ایدئولوژی‌های مختلف هستند و به اندازه ناتو عضو اتحادی نیستند، که باعث شد دولت‌های غربی روابط آنها را نادیده بگیرند.

شیرر گفت: «ممکن است همه ما اندازه این محور نوظهور و تأثیر استراتژیک آن بر خود را دست کم گرفته باشیم. دامی که ما در آن گرفتار شدیم این بود که به هر یک از این کشورها به طور جداگانه نگاه کردیم، بدون اینکه به رابطه بین آنها نگاه کنیم. ما ذهنیت خود را تغییر ندادیم و نتوانستیم به طور کلی دامنه مطالبات راهبردی آنها را در نظر بگیریم.

واشنگتن آماده پاسخگویی نیست

وال استریت ژورنال در بخش پایانی این گزارش اظهار داشت: «رابرت گرینوی، مدیر مرکز امنیت ملی آلیسون در بنیاد هریتیج، معتقد است که «ما به هیچ وجه آماده رقابت در صنعت بدون تغییرات اساسی نیستیم». ما باید ظرفیت و تولید صنایع خود را در درجه اول به عنوان یک ماموریت امنیت ملی در نظر بگیریم.

بر اساس یکی از گزارش های کمیته استراتژی دفاع ملی کنگره آمریکا، چین در تولید نظامی از آمریکا پیشی گرفته و صنعت دفاعی آمریکا قادر به پاسخگویی به نیازهای این کشور و متحدانش نیست. وی در این گزارش هشدار می دهد که «ارتش آمریکا فاقد قابلیت ها و قابلیت های لازم برای تضمین بازدارندگی خود در نبردها و پیروزی در آن ها است».

ساموئل پاپارو فرمانده ارتش آمریکا در منطقه هند و اقیانوسیه درباره رابطه ایران، چین، روسیه و کره شمالی و رویارویی آنها با هژمونی جهانی واشنگتن گفت: نوعی همزیستی مبتنی بر معامله بین آنها وجود دارد. هر یک از آنها نیازهای دیگری را برآورده می کند. ساده لوحانه است که فکر کنیم می توانیم آنها را تقسیم کنیم.

به گفته وی، ارتش آمریکا به دلیل برداشتی که از چشم انداز همکاری نظامی روسیه با چین و کره شمالی دارد، مجبور به تجدید نظر است، که شامل ارائه فناوری زیردریایی و موشکی به پکن و پیونگ یانگ می شود، اقدامی که سلطه نظامی روسیه را تهدید می کند. ایالات متحده و سرزمین هایش این را در استراتژی خود داشتند.

انتهای پیام/